Pomiar twardości Brinella jest najstarszą, powszechnie stosowaną obecnie metodą mierzenia twardości. Została wynaleziony w Szwecji przez dr Johana Augusta Brinella w 1900 roku. Próba ta jest często wykorzystywana do określania twardości odlewów i odkuwek, których struktura ziarnista jest zbyt twarda, aby można było przeprowadzić dokładne testy Rockwella lub Vickersa.
Warunki pomiaru twardości metodą Brinella obejmują około 25 różnych kombinacji obciążenia/kulki, co pozwala na badanie prawie wszystkich metali, które mogą być poddane próbie Brinella poprzez proste różnicowanie rozmiaru kuli i siły w zależności od wymiarów i konstrukcji próbki. W niektórych przypadkach, o ile stosunek rozmiaru kuli do siły użytej w próbie pozostaje stały, wyniki przy zmianie warunków badania Brinella uważa się za dokładne.
Wyniki pomiaru twardości Brinella są szeroko stosowane w przemyśle jako podstawa odbioru dostaw handlowych oraz do celów kontroli jakości. Wyniki te mogą być skorelowane z innymi właściwościami metalicznymi, takimi jak: ciągliwość, wytrzymałość na rozciąganie, odporność na ścieranie, itp.
Próbę Brinella można najłatwiej objaśnić jako pomiar twardości wgłębnikiem, składający się z dwóch podstawowych faz.
Faza pierwsza: Stosując znany wgłębnik i znaną siłę: przyłóż znaną siłę przy użyciu znanego wgłębnika prostopadle do badanego materiału i utrzymuj znaną siłę przez określony czas (czas obciążenia).
Faza druga: Zmierz średnicę powstałego wgłębienia w co najmniej dwóch prostopadłych do siebie kierunkach. Wartość twardości Brinella jest następnie obliczana na podstawie średniej z pomiarów średnicy przy użyciu opracowanego w tym celu wzoru matematycznego lub częściej na podstawie wykresu opartego na tym wzorze.
